Gece yarısı eve mezarlık yolundan dönüyorum. Hava soğuk, puslu ve sisli. Mezarlık solumda kalıyor. E yol boyunca ara ara gözüm takılıyor tabi. Rüzgarın salladığı ağaç gölgeleri mezarlıktaki ruhları andırıyor. Hafif ürkmeye başlamışken bir çatırtı kopuyor. 2 karga birbirleriyle dalaşarak uzaklaşıyor saklandıkları ağaçların dallarından. Aniden yükselen nabız da bünyeden uzaklaşıyor. Derken gelecekteki bedenim gözlerimin önüne geliyor. Organlarından ve kederinden arındırılmış bembeyaz bir iskelet. Büyük bir şefkatle başını okşadığımı hayal ediyorum. Ellerim buz gibi ama iskeletim sıcacık. Normalde beyaz rengi çok sevmesem de iskelete yakıştığını düşünüyorum o an. Hep başkaları gider insanın mezarına, başkaları dua okur mezar başında. Oysa en çok kişinin kendi hakkıdır kendini mezarında ziyaret etmek. Tüm bu düşünce bulutları ufuktaki tehditkar seslerle dağılıyor.
-HAV HAFV RRRR HAFV.
Tehditkar canavara yaklaştıkça sesleri artsa da sevimliliği de artıyor. Bir iki ıslıkla düzeltiyoruz arayı. Biraz okşayıp vedalaşıyoruz. Yolla da vedalaşıp eve varıyoruz. Okuyanla da burada vedalaşıyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder