Geçenlerde (yıl bile olmuş olabilir gerçi sizin için geçenlerde ne demek?) derste bir öğrencimin mavi pantolonu gözüme takıldı . Açık renk süt mavisi bir pantolon. Aniden gözlerim doldu. Gözbebeklerimi saat on iki yönüne sabitledim de kurtardık paçayı, damlamadı göz yaşı. O yaşlarda, belki biraz daha küçükken benim de benzer bir pantolonum vardı. Çok severdim. Kendimi birden otuzunu geçmiş olarak bulunca koydu herhalde bünyeye, ondan doldu gözlerim. Aynısı eğer yaşarsak altmış yaşında da olacak buna o kadar eminim ki. Bir gün belki de bir hastane aynası karşısında yaşayacağız benzer bir aydınlanmayı. Zaman durmuş gibi gelecek o an. "Şimdi durmuş gibi olabiliyorsan onca yıl niye hızlandın ulan!" diye isyan edeceğiz belki. Aynadaki surete bakacağız. Bir kısmı dökülmüş, kalanı beyazlamış saçlar, buruşmuş ve sağlıksız görünen deri. Çekilmiş diş etleri, parlaklığını yitireli çok olmuş gözler, titreyen uzuvlar filan. Birileri ya da bir şeyin hafta sonu eğlencesi hayatlarımız. Nefes al ve yaşa bakalım ölümlü. Ölüm sürecine ilk gözden tanıklık et! Aman neyse! Bu tür şeyler işte. Günün bir kısmında piyano çalmaya çalışan insanları seyrediyorum, kalan kısmında da hayatı seyrediyorum. Birinci dediğime en azından müdahale ediyorum. İkincisine daha az ya da hiç. Nasıl olsa bir süre sonra hiç olmamış gibi olacağız. Şerefsiz, hain olarak hatırlanmaktansa hiç hatırlanmamak daha iyidir. Başkalarının yaşamına olumlu bir katkınız olabiliyorsa ne ala. Olamıyorsa en azından hiç olmasın. Olumsuz anlamda katkınız oluyorsa da ya kendinize çeki düzen verin ya da kötülüğünüzü kabul edin. Biraz da kitap okuyun. Beynimiz yazılı metni daha çok ciddiye alıyor hala. Geçenlerde(buradaki geçenlerde bir hafta mesela) Marcus Aurelius'un Kendime Düşünceler'ini okudum. Marcus Abi'nin youtube kanalı ya da podcast'i ve olsa oradan dinlemiş olsam aynı etkiyi yaratmayacağından eminim. 
İmza: Zeki Nuri Demirceylan