ne bir başlık , ne bir giriş , ne de bir son...

  ''Onu ilk gördüğüm an. Öylesine derin bir şoktu ki. Bir an için oturduğum yerde , yalnızca o koltuk üzerinde çok şiddetli bir deprem oluyormuş gibiydi. Gözlerindeki ifade keskin ama sonsuz.(evren gibi)
   Başım sanki lunaparktaki dönme dolapları bir tür metronomla en son tempoya çekmişler gibi dönüyordu. Midem alt üsttü. Yıllar geçmiş gibi gelen bir kaç saniye... Sonra gözlerini tekrar gördüm ve kendi gözlerimi yumdum. Açtığımda herşey geçmişti. ayılmıştım ve o yanımdaydı. Bir daha da bırakmadı beni. Sırf onun için yaşadım ben. Sırf onun içim yazdım , onun için besteledim , onun için çaldım ,  onun için okudum. Tüm ruhuma yayılan sinsi kanseri o tedavi etti. Ama kendisi .....
Az mücadele etmedi(k) ama...
  Halbuki hamile olduğundan şüphelendiğimiz için. Tatlı bir heyecanla gitmiştik hastaneye. Düşünsenize ! kim buna dayanabilirdi ki? Doktor mucizeler her zaman beklenebilir demişti.
  9 ay. Yalnızca o kadar dayanabildi. Belki de şimdi yeni yeni 6 yaşında gelmiş olacak olan oğlumuza piyano öğretiyor olacaktı... Ona da ben öğretmiştim. En çok Chopin seviyordu. 1.ballade , 1.konçerto...
Bugün o göçüp  gideli 9 yıl oluyor. Belki bu gün doğan bir çocuk büyüyünce piyanist olur. Umarım gerçekten iyi çalar. Hatta belki bu günlüğü de görür ve onun için Chopin çalar. Haa! bu arada aklıma gelmişken. Ben artık yaşlı bir adamım. Yakında öleceğim, benim için de bir Rachmaninoff çalar belki o çocuk. Ne de olsa hayal değil mi?                               
                                                                                               
                                                                  Jack Burton  26 nisan 1993 ''


Adam şişedeki son şarabı da bir dikişte bitirdi. Ve paltosunu giyip karısına piyano çalabilmek için mezarının karşısına yaptığı kulübeye doğru yola çıktı...